Publiek vertrouwen
Een keer per jaar organiseert Logeion (de Nederlandse beroepsvereniging voor communicatieprofessionals) de Galjaard-dag een vakcongres over publiekscommunicatie. Oorspronkelijk gestart als een eerbetoon aan Chiel Galjaard, die zijn sporen heeft verdiend op het gebied van overheidscommunicatie is het nu uitgegroeid tot een bijeenkomst waarbij publiekscommunicatie centraal staat. Met interessante sprekers en mooie cases uit alle delen van het land. Cases die gaan over de rol die communicatie heeft gespeeld bij het betrekken van burgers bij (de uitvoering van) overheidsbesluiten. Met trots presenteren deze mensen hun campagnes en het is heel boeiend om te zien met welke issues lokale of regionale overheden te maken hebben.
Dit jaar stonden er drie interessante sprekers op het podium: Alex Aiken, het hoofd communicatie van de Britse overheid die aan de hand van voorbeelden als Brexit en de vergiftiging in Salisbury vertelde hoe hij en zijn team de communicatie proberen te orkestreren. Wethouder Lot van Hooijdonk ging met de bezoekers in discussie over de vraag hoe je de stille meerderheid een stem kunt geven. Een stem die nodig is om de goede beslissingen te nemen in onze democratie. Dat lukt nu niet altijd, ook omdat de politiek zich soms laat leiden door ‘het nieuws’, nieuws dat per definitie over de uitzondering gaat.
Hiermee sloot ze mooi aan bij bet betoog van Jacques Wallage over wie er verantwoordelijk moet zijn voor de kwaliteit en de betrouwbaarheid van de overheidscommunicatie en hoe je als bestuur aansluiting blijft houden met burgers? En natuurlijk komt dan het spanningsveld aan bod tussen de communicatie van de overheid en die van de politiek, die vaak gericht is op het boeken van politieke winst en/of het voorkomen van politiek verlies. Objectief opkomen voor de waarden van overheidscommunicatie wordt dan makkelijk ondergeschikt aan die winst en verliesrekening. En op die manier komt onze democratie in de knel. Tegen deze achtergrond pleitte Wallage voor een wettelijk verankerde waakhond die alle overheidscommunicatie onderzoekt op objectiviteit, kwaliteit en betrouwbaarheid. Een onafhankelijke waakhond, zoals de Nationale Ombudsman dat is, die aan de Kamer rapporteert zodat de toezichthoudende functie van het parlement op dit aspect van overheidshandelen meer aandacht krijgt, vanuit objectieve maatstaven wordt bezien en mede daardoor een steviger plaats op de kameragenda zal innemen.
Een interessante gedachte, zeker met alle issues waar burger op dit moment mee te maken hebben of die nog op de burger afkomen. Zo worden uitdagingen als het halen van de klimaatdoelstellingen of het inzetten op de gezondheid van de Nederlanders minder een politiek issue en komt het weer te liggen waar het hoort; bij de overheid.
