Dinsdag 5 november is het zover: de Amerikaanse verkiezingen. De Nederlandse media lijken er bijna meer aandacht aan te besteden dan aan onze eigen tumultueuze verkiezingsstrijd van het afgelopen jaar. En dat is niet zo vreemd, want de Amerikaanse verkiezingen zijn een politiek spektakelstuk waarvan de uitkomst impact heeft op de hele wereld – ook op ons kleine landje. Reden genoeg voor Issuemaker Pieter Idenburg om de oceaan over te steken en dit schouwspel van dichtbij mee te maken. Hij schreef een persoonlijk verslag over zijn ervaring in swing state Pennsylvania.  

Ja, daar sta je dan ineens op maandag 14 oktober in Oaks, Pennsylvania tussen duizenden MAGA-supporters. Een jaar geleden was het plan geboren om de Amerikaanse verkiezingen een keer van dichtbij mee te maken. Zonder al te veel voorbereidingen zijn mijn broer en ik afgereisd, met Philadelphia als onze centrale ‘hub’.  

Natuurlijk ken je de beelden van een Trump-rally, maar het is toch een bijzondere ervaring om het zelf mee te maken. Grof en rauw waren de teksten waarmee we allemaal werden opgewarmd: ‘FUCK KAMALA!’, ‘RAPING MIGRANTS INVADE OUR COUNTRY’, enzovoort. We hielden ons hart vast, zou het echt ontsporen? Dat gebeurde dan uiteindelijk ook weer niet. Het hielp dat er veel families met kinderen, opa’s en oma’s in de zaal waren. Allemaal wit, dat dan weer wel. En Trump zelf was in een ontspannen bui.  

Het was geen eindeloze speech dit keer, er was gekozen voor een ‘town hall’ waarbij geselecteerde bezoekers vragen mochten stellen. Zowaar soms zelf over hele normale issues: dure boodschappen, moeilijk om een huis te krijgen. Voor alle Amerikanen is het leven duur, twee banen hebben is vaak noodzaak. Aanleiding voor The Donald om in zijn beantwoording onnavolgbaar uit te wijden. Om vervolgens wel ronduit te stellen: ‘We are going to fix all of that in the first week!’. In ieder geval is het boren van goedkope olie zijn oplossing voor vrijwel alles (‘Drill, baby, drill!). Het was dus rauw en grof, maar nog niet grimmig of uitgesproken racistisch, zoals we afgelopen week hebben gezien bij zijn grote rally in New York. Wat vooral achterblijft is dat zijn aanhangers hem echt zien als een Verlosser. Dit was niet meer een bijeenkomst van de Republikeinse partij, dit was de verering van de Leider die voor hen vecht en al hun problemen zal aanpakken. Het demoniseren van migranten is daarbij een onmisbaar ingrediënt in de retoriek. 

En de Democraten? Kamala Harris zelf hebben we helaas niet kunnen zien. Maar dat is volledig goedgemaakt, want we konden naar een besloten fundraising diner van de lokale afdeling in Philadelphia. Met als special guest de president himself: Joe Biden. Hier was het publiek duidelijk meer divers. Een warm bad voor de vertrekkende president, die nog een keer ouderwets – en met opvallend veel energie – zijn fans toesprak. Trouwens hier eveneens zorgen van de mensen over hun inkomen en de dagelijkse kosten; wat dat betreft zijn er in dit verdeelde land niet alleen maar tegenstellingen. 

In Amerika zijn de verkiezingen een beestachtig monster, heftig, met enorme energie, geldverslindend. En wat toch ook blijft hangen is dat je als politicus écht de strijd aan moet gaan om jouw kiezer voor je te winnen. Je moet jezelf helemaal geven, of je nu Trump of Harris heet. Of wanneer je kandidaat bent voor de Senaat of zelfs voor het lokale bestuur. Dat is dan weer een contrast met ons land, waar kandidaten vaak anoniem op de slippen van de partij of de leider in het parlement komen. Dat maakt dat de band tussen kiezer en gekozene in ons land zo minder sterk is. Het zou mooi zijn als onze politici zich verder bekwamen in overtuigen, communiceren en contact maken met kiezers. Een eigen spreekuur in de eigen regio kan een goed begin zijn. 

Het was al met al speciaal om mee te maken. Het surrealistische beeld van Donald Trump op het podium, zachtjes wiegend op de pompeuze klanken van Ave Maria, blijft je altijd bij. Enerverend was het, maar we houden ons hart vast voor 5 november.